Negen jaar ben ik en op weg naar het grote buitenzwembad in het Harde. We wonen in Wezep, waar je ook wel kunt zwemmen, maar waar het veel kleiner en kneuteriger is. Naar het Harde ga je voor een echt dagje uit! Op de fiets, krentenbollen mee en ik ben enorm opgetogen. Het is de eerste keer en van mijn grote zus heb ik al spannende verhalen gehoord over de verschillende baden, de ligweide en natuurlijk het letterlijke hoogtepunt; de grote duikplank. Mijn nieuwe bikini zit in mijn zwemtas. Een badstoffen, oranje wit gestreept geval met, hoe hip, een ballonbroekje. Mijn grote zus hoor ik honderduit praten met haar vriendin over die hoge plank en hoe stoer ze daar zullen afspringen. Het kriebelt op aangename wijze, Wat zal iedereen opkijken van mijn enorme moed om daar zonder na te denken af te springen! Of nee, ik kan prima duiken, dus een mooie zweefduik maakt natuurlijk nog meer indruk.
Dan komt de eerste teleurstelling. Mijn ballonbroekje zuigt zich vol met water en zakt verschrikkelijk af. Wat een afgang! Gelukkig heb ik de duikplank nog ! Vastberaden klim ik de trap op, op weg naar een stoere actie! O hemel, bovenaan gekomen, verstijf ik. Dit is te eng, te hoog en dit ga ik niet durven! Ik sta bibberend in de hoek en laat iedereen voorgaan. Blinde paniek, want teruggaan zou te schaamtevol zijn. Ik durf niet meer vooruit, maar zeker ook niet achteruit te gaan ‘Ga je nu nog’? zegt een grote jongen, ‘of ben je te bang’? Ik heb geen keuze voor mijn gevoel, en schuifel de plank op.’ Opschieten’ roept mijn plaaggeest en brengt de plank aan het wiebelen. Ik doe nog een stap, sluit mijn ogen en laat me loodrecht naar beneden vallen. Ik ga nu verdrinken, weet ik. Wanhopig ga ik diep onder water en kom bijna huilend en snakkend naar adem boven. Mijn ballon broekje drijft naast me. Driftig grijp ik deze en trek hem al spartelend weer aan. Dit nooit meer… Mijn zus en haar vriendin staan aan de kant me op te wachten. ‘Helemaal niet eng’, piep ik nog, als ik naar de kant zwem!
Duikplank
Nu we voor beBrave! de duikplank hebben omarmd als metafoor voor ’Brave’ zijn, moet ik aan deze herinnering terugdenken. Al pratend met Ilona komen we samen tot de conclusie dat ’Brave’ zijn echt niet altijd springen hoeft te zijn! Dat het misschien net zoveel moed vereist om te laten zien dat je niet durft en terug komt op je besluit van die duik!
Als kind was het voor mij geen optie. Opgevoed, vanuit liefde en alle goede intenties, kreeg ik de boodschap mee dat flink zijn belangrijk en waardevol is!. Ik kon ik niet anders dan mijn angst en onzekerheid zoveel mogelijk te verbergen. Wat heeft me dit later vaak opgebroken en heb ik met veel vallen en opstaan geleerd, dat ik niet altijd flink hoef te zijn. Boodschappen van vroeger, een belangrijk topic in ons online programma. En hoe bevrijdend om jezelf toestemming te geven dat je dankbaar kunt zijn voor de goede intenties, en toch een ander pad wil bewandelen of zo je wil, bespringen.
Ik sta bovenaan een rode piste, Ik ben de 50 al ver gepasseerd. Ik durf echt niet! Mijn stiefzoon reikt me de hand en loost me rustig, in mijn eigen tempo voorzichtig, half skiënd, half glijdend op mijn kont naar beneden. Toch iets geleerd!
Hoe is het voor jou? Wat beslis jij als je bovenop de duikplank staat. Ben jij zo moedig om te springen? Of is het voor jou meer uit de comfortzone om dat niet te doen. Het een is niet perse beter dan het andere! Wat is jouw boodschap aan jezelf? Wanneer ben jij echt ‘Brave’? Laat het ons weten.
oe is het voor jou? Wat beslis jij als je bovenop de duikplank staat. Ben jij zo moedig om te springen? Of is het voor jou meer uit de comfortzone om dat niet te doen. Het een is niet perse beter dan het andere! Wat is jouw boodschap aan jezelf? Wanneer ben jij echt ‘Brave’? Laat het ons weten. Hoe is het voor jou? Wat beslis jij als je bovenop de duikplank staat. Ben jij zo moedig om te springen? Of is het voor jou meer uit de comfortzone om dat niet te doen. Het een is niet perse beter dan het andere! Wat is jouw boodschap aan jezelf? Wanneer ben jij echt ‘Brave’? Laat het ons weten.